Երեկվանից տեղս չեմ գտնում, մտքիցս դուրս չի գալիս մի տեսանյութ, որտեղ մի արցախցի աղջիկ երեխա, հուզված պատմում է, որ երազում է վերադառնալ Արցախ, ու էդ ընթացքում՝ պատասխանելով լրագրողի հարցին, թե սովորու՞մ է որևէ տեղ, աղջիկը հուզվելով պատասխանում է, որ սովորում էր ինչ-որ գյուղատնտեսական քոլեջում, բայց «ուսուցչի» կողմից արժանանալով խտրական վերբերմունքի՝ որպես արցախցի, այլևս չի հաճախում։

Հովհաննես Թումանյանի հուշերը Խրիմյան Հայրիկի մասին:

Եվ թող ներեն մեզ տարատեսակ ու, սովորաբար, ագրեսիվ լիբերալները, բայց Իոսիֆ Ստալինը, հեռավոր 1935 թվականին ելույթ ունենալով ռազմական ակադեմիաների շրջանավարտների առաջ, հայտարարեց. «Ամենաթանկ կապիտալը մարդիկ են: Կադրերն են վճռում ամեն ինչ»: Իսկ թե ինչ եղավ հետո, հանրահայտ է:

Արցախի ՄԻՊ-ը` Գեղամ Ստեփանյանը, խոսելով այն մասին թե ինչու Հայաստանում չկան փախստականների վրանային ճամբարներ ասել է. «Վրաններ չկան, որովհետև կա հայ ժողովուրդ Հայաստանի Հանրապետությունում, որը որ շատ հաճախ իր դռները բացել և տեղավորել է մարդկանց, աջակցել է ինչով որ կարողանում է»։

Իրանի վրա Իսրայելի և ԱՄՆ- ի հարձակումը կպայթեցնի ոչ միայն Մեծ Մերձավոր Արևելքը՝ մեր տարածաշրջանի, ի մասնավորի, Իրանին սահմանակից Հայաստանի և Ադրբեջանի ընդգրկմամբ, այլև եթե չհանգեցնի միջուկային սպառազինության կիրառմամբ Երրորդ համաշխարհային պատերազմի, ապա առնվազն տակնուվրա կանի ողջ աշխարհը:

Աշխարհում չկա այնպիսի օկուպացված տարածք, որի վերաբերյալ ՄԱԿ-ը բանաձև չի ընդունել: Արծվաշենը ՄԻԱԿ այդպիսի տարածքն է:

Իրանի նախագահը պաշտոնանկ է արել խորհրդարանական հարցերով իր տեղակալին՝ Նովրուզի ժամանակ շռայլ ճամփորդություն ձեռնարկելու համար։ Եվ հանգամանքը, որ վերջինս ճամփորդությունն իրականացրել է սեփական միջոցներով, ոչ թե պետության, ոչինչ չի փոխել...

Գասպարյան Արայիկ Արարատի: Ծնողների պարծանքն է, քրոջ հպարտությունը, եղբայրների ուրախությունը։ Նրա մասին հնարավոր չէ անցյալով խոսել։

Եթե փորձենք դուրս գալ գեղջկական մենթալիտետի ու ապրելակերպի ողորմելի սահմաններից և տեսնենք, թե ինչ խորության ճգնաժամային փոսի մեջ ենք հայտնվել անկախության ժամանակաշրջանի մեր կատարյալ անմիտ քաղաքականությամբ, ապա դժվար չէ տեսնել, որ այդ ամենի պատճառը մեր իսկ անճարակ տգիտությունն է, մանավանդ, ժողովրդին առաջնորդելու կոչված վերնախավի անհույս տգիտությունը։

Երկու հազար տարի մարդիկ վիճում են՝ Քրիստոսին, իսկապես, խաչե՞լ են, թե՞ դա հնարած պատմություն ա, եթե խաչել են, նա, իսկապես, Աստծո որդի՞ն էր, թե՞ չէ․․․ Վիճում են ու վիճում։ Հավատացյալները փորձում են ապացույցներ գտնել․․․ ինչի՞ համար, որ իրե՞նք հավատան, թե՞ որ ուրիշների առաջ պարզերես դառնան։ Հիսուսին հավատացողները Հիսուսի գոյությունն ապացուցելու համար Հիսուսին նենց են փնտրում, ինչպես փախուստի մեջ գտնվող հանցագործի, որն ինչ-որ հետքեր ա թողել՝ էլ պեղումներ, էլ քիմիական վերլուծություններ՝ գերժամանակակից սարքերով․․․ Ախր, դա ի՞նչ կապ ունի հավատքի հետ, քրիստոնեության հետ։ Քրիստոնեությունը պատմական փաստերի արձանագրումը չի, այլ դրանց տակ թաքնված խորհուրդն ա։ Գողգոթան դաս ա, ոչ թե միջադեպ։